Roncesvalles naar Zubiri 01 april

Vandaag 1 april eerste paasdag, om 06.00 uur gaan de lampen aan en komt de hospitalero met een “leuk muziekje” iedereen wakker maken. Gisteren vond ik hem nog aardig maar na een schaarse 3 uur slaap kan ik zijn muziekje wel wat. Arme man, kan hij ook niets aan doen. Aankleden en zoals je op de foto’s kan zien een lekker stevig ontbijt. 1 toast met jam en koffie. Maar voldoende voor ons. Het is buiten spekglad, alle sneeuw en water is bevroren. Het is erg koud buiten en goed bepakt beginnen we onze 21 en nog wat kilometers. Appeltje eitje, we hebben goed getraind!

Eerst nog een foto bij het befaamde bord nog 790 kilometer te gaan. Het pad begint gestaag en rustig, redelijk begaanbaar ondanks de sneeuw. De kou maakt plaats voor de zon en geeft prachtige uitzichten. Er zijn meer mensen hier gestart, maar de meesten lopen een klein deel van de route. Erg lief dat mijn mannetje het mij mogelijk maakt om de hele route te kunnen lopen!

Inmiddels aangekomen aan de andere kant van de berg wordt het landschap stilletjes aan wat groener. Het pad stijgt nu flink met vervelende stenen die moeilijker begaanbaar zijn. Elke keer als ik denk dat we er zijn is het niet zo, het blijft maar stijgen en stijgen kleding wordt losgemaakt en laagjes verminderd. Het lijkt hier een stuk warmer, zal waarschijnlijk door de inspanning komen. Lekker even ons speciaal hiervoor aangeschafte lichtgewichtstoeltje in elkaar gezet en even lekker uitpuffen! Zalig, menige caminoganger kijkt ons een beetje raar aan. Kan me er ook iets bij voorstellen hoor, weinig backpackers met stoeltjes! 🤣😂🤣 we hebben de grootste lol!

Na weer een stuk te hebben gelopen zien we een klein Spaans barretje waar we even wat drinken. Naast ons zit een Iets echtpaar, we kletsen even. Zij doen get rustig aan en blijven hier een weekje om te lopen. Met de pijn in de benen leek het mij een goed idee om een shotje jägermeister te bestellen. Soms helpt dat om je spieren weer goed te doorbloeden zegt men. Mijn zus gaat deze bestellen en komt terug met twee enorme glazen bellen gevuld met dit goedje. Jeetje, is dat hier normaal? 🤪 Als ik dit op zou drinken denk ik dat onze camino voor vandaag “op” is. Na een paar kleine slokjes vervolgen we onze weg. Het “goedje” lijkt goed te helpen want een paar kilometer stappen we stevig door.

Stukje fijn pad om te lopen en ja hoor verrassing, het pad gaat flink dalen en wordt haast onbegaanbaar. Dikke lagen modder met daaronder harde stenen, veel uitsteeksel zorgen ervoor dat de inspanning, de knietjes en die zo goed getrainde spiertjes goed pijn gaan doen. Andere caminogangers achter ons hebben het ook erg zwaar. Achteraf in het dorpen toch ook een blauw gezicht en gekneusde elleboogjes gezien. Niet fijn! Regelmatig stoppen we even om op adem te komen, de rugtas en de zware modder gaan na enkele uren echt parten spelen. Mijn zusje en ik lopen even beide ons eigen tempo, ze loopt achter me. Uiteindelijk ga ik weer even zitten op een boomstam om haar weer te zien. Blijkbaar heeft ze haar knieband verrekt en komt strompelend aanlopen. O ooooooooooooo😱

De vorige hiketrip was ik de kniepatient, nu moet zij eraan geloven. Met geen andere optie als doorgaan blijven we het modderige steile pad naar beneden volgen. Wij Nederlanders zijn natuurlijk ook niet zo gewend aan dat klimmen en dalen. Maar we gaan erg erg langzaam, er lijkt geen einde aan te komen 😞 OMG(O my Jacob) Haha waar zijn we aan begonnen! Waarom wilde ik dit ook alweer??? Even een peptalk van mijn mannetje aan de telefoon lijkt weer wat energie te geven. De door hem geadviseerde taxi is geen optie, al zouden we dat willen we zaten in de middle of niks😁 Op ons tandvlees bereiken we dan eindelijk Zubiri!!!! Auw auw alles doet pijn, bergen zijn toch niet te trainen in Nederland! Het eerste beste hostel strompelen we binnen en duik op het bed! O wat voelt dit fijn, mijn kleine teentjes zijn één grote blaar geworden. Na een uurtje rusten lijkt het weer wat beter te gaan. Combinatie van weinig slaap en veel inspanning lijkt geen goede combinatie.

Voor mijn zus een stevige knieband gekocht en morgen maar even kijken hoe het gaat, nu lijkt het er niet op dat ze mee kan. Hopen dat de knie morgen hersteld is (ja wonderen mag je verwachten op de camino) Haha althans daar is mijn zus blijkbaar van overtuigd. Even een snelle avondhap naar binnen gewerkt en lekker vroeg naar bed.........helaas weer twee hardsnurkende medeslapers op de kamer. Pffffffffffff......dus weer even het blog bijgewerkt! Tot morgen en bedankt voor jullie lieve berichtjes!!!😘😍😘😍