Lavacolla naar Santiago de Compostella

Donderdag 04 mei, vandaag nog 10.5 kilometer 216 meter klimmen en 176 dalen. Vannacht slecht geslapen natuurlijk, toch wel een beetje spannend denk ik. Rond vijf uur gaat mijn wekker, even aankleden en spullen inpakken. Vandaag neem ik mijn rugtas compleet mee om te finishen. Even wennen want deze is een stuk zwaarder. Aangezien ik niemand meer heb gezien, ook Grizzly en Evonne niet ga ik ervan uit dat ik het in ieder geval alleen ga uitlopen. Niet echt gezellig maar prima acceptabel.

Het eerste stuk is meteen een flinke klim en uiteraard nog pikkedonker. Achter mij loopt ook een lichtje, al snel haalt deze me in. Het is Claudia uit Keulen. Ze is op dezelfde dag gestart als ik, maar hebben elkaar nog nooit bewust ontmoet. Al kletsend en eigenlijk beide blij dat we niet alleen lopen, lopen we de eerste kilometers. Aangekomen bij een kruispunt kunnen we geen pijl meer vinden. Een auto stopt naast ons en de man wijst ons de weg en wij lopen weer terug, we zijn blijkbaar een aanwijzing voorbij gelopen. In het donker is het ook makkelijk te missen. Als we denken weer goed te lopen komt een lichtje ons tegemoet gelopen. Enorm verbaast kijkt Grizzly ons aan. Zijn jullie al in Santiago geweest vraagt hij. Nee natuurlijk niet roepen we in koor, maar Grizzly jij loopt de verkeerde kant op toch? Niet dus, blijkbaar lopen ik en Claudia verkeerd. Al snel lopen we als de drie musketiers vrolijk en opgewekt de goede kant op. We hebben de grootste lol uiteraard over onze verkeerde route en de verbaasde gezichten. Tja....soms zijn dingen te toevallig toch?

Al snel naderen we het centrum van Santiago en volgen de pijlen de goede richting uit. Als we eenmaal aankomen op onze bestemming zijn we even stil. Claudia gaat helemaal uit haar dak en maakt foto’s, zelf heb ik wat minder het “gehaald” gevoel. We lopen meteen naar het pelgrimskantoor om onze Credential te halen. Een rij van twee uur en dat al zo vroeg??? Voeten doen pijn van het stilstaan uiteraard. Maar aangekomen bij de balie laat ik mijn certificaat op Teuns naam zetten en dat wekt toch wel enorme emotie op. Grizzly heeft de naam van zijn zus er op laten zetten en Claudia deed dit vooral voor zichzelf en is heerlijk opgewekt!!😂🤣😂🤣 Als we buitenkomen staan Ennodio, Wolfgang en zijn vrouw me op te wachten. Tja dan wordt het natuurlijk één grote tranenboel 😭😭😭😭😭😭😭

Wolfgang en zijn vrouw gaan meteen door naar Finisterre. Dat is uiteindelijk het einde van deze reis. Deze wil ik zelf graag met Teun uitlopen als hij daar groot genoeg voor is geworden. Claudia en Grizzly lopen morgen ook nog door naar Finisterre. We ontbijten nog gezellig samen (inmiddels lunch) en gaan daarna door naar de pelgrimsmis in de grote kathedraal van Santiago. Gelukkig hebben we zitplaatsen omdat we ruim op tijd zijn. Van tevoren hadden we het er onderweg over gehad dat we zo graag de wierooksessie zouden zien. En als verrassing op het einde gebeurt dit ook.....perfect! En erg imposant, moeilijk uit te leggen. Er wordt een grote “wierookbal” aangemaakt en zes paters gaan daar met vol gewicht in de touwen hangen om deze van de ene kant van het plafond naar de andere kant te laten zwaaien. Echt indrukwekkend en zoiets dergelijks had ik nog nooit gezien ondanks alle kerkelijke bezoeken als jong meisje zijnde. 

Daarna omarmen we braaf het heilige Jakobusbeeld. Vroeger gingen de pelgrims na een gebed één voor één achter het hoofdaltaar en klommen daar op een ladder tot bij het Jakobusbeeld, dat ze dan van achter met beide armen omhelsden. Dat ritueel van de ruggelingse omarming, de "apprehensio Sancti Jacobi", bestaat nog steeds. En dat is wat wij dus ook gedaan hebben alleen is er geen ladder meer nodig maar er is een trap. Ook hebben we de koorgang met het graf van de Heilige Jakobus gedaan.

Alles dus goed afgerond! Vanavond nog gezellig even eten en dan vroeg slapen! Morgen heel vroeg de vlucht en om 11.15 in Düsseldorf landen waar ik al mijn schatjes weer mag omarmen!!!

Als ik vandaag dan weer iets geleerd heb is het wel dat uiteindelijk alles altijd goedkomt, dat hoop ik voor mijn lieve kleine vent ook. Uiteraard weet ik dat dit geen wonderen veroorzaakt, maar ik ben gewoon niet goed in machteloos toe kijken en heb op deze manier mijn gevoel een vorm gegeven. Hoe moeilijk ik het ook toch steeds blijf vinden, wat uiteraard gewoon menselijk is. Ik weet zonder elkaar redden we het niet, als iedereen letterlijk zijn steentje bijdraagt kunnen we samen fantastisch mooie dingen bouwen........en vergeet niet dat je nooit alleen bent. Accepteer en gun anderen dat ze iets voor je kunnen betekenen....

Alle liefs voor jullie!😘😘😘😘😘