Fonfría naar Barbadelo

Zondag 29 april, 37 kilometer waarvan 1505 naar beneden en 770 omhoog dat is wat mijn App zegt. Het is weer donker buiten maar gisteren kwam ik er ook met mijn lamp. Vandaag is het alleen heel erg mistig, het pad is erg ongelijk en ik kan niet zo goed zien waar ik loop. Dus het begin gaat langzaam. Het wordt al snel licht en de vogels beginnen te fluiten, bijzonder is dit toch. Gisteravond tijdens het avondeten zat Grizzly naast mij, althans dat is de bijnaam die ik hem heb gegeven. Hij komt uit Canada en leeft in de bergen duuhhhhhh.....Grizzly! We hadden bij het afscheid luchtig gezegd om 6.00 te vertrekken. Alleen was ik te laat en rond 6.30 vertrokken, hij blijkt achteraf om 6.15. Hij dacht dus dat ik voor hem liep waardoor hij zijn pas versnelde en ik dacht dat hij achter me liep. Erg grappig want later toen het flink door begon te regenen zag ik hem toen hij zijn regenpak aan het aantrekken was. Beiden verbaasd over de positionering en we moesten er uiteraard smakelijk om lachen. 

We lopen vanaf nu samen. Door de eerste dorpen en aardig wat kilometertjes heen begint mijn maag te roepen HONGER😫 en dat is geen gewone honger maar een soort van berehonger, maar nergens nog eten te vinden! Tot.....alsof er naar me werd geluisterd er in the middle of nowhere weer een “profeet” met fruit en allerlei lekkere dingen op een grote tafel was. (Ik noem hem “profeet”, omdat hij daar belangeloos eten aanbied maar wel zijn verhaal doet.) Zeker niet opdringerig maar redelijk filosofisch. Ik neem drie koekjes en jus en ben erg blij!! Kilometers vreten calorieën blijkbaar!

Vandaag is het glibberig, modderig en glad door de regen jakkie jakkie!!! We lopen en lopen en klimmen en kletsen en dalen en lopen en klimmen en kletsen en lopen tot......

Plots zien we een bord staan Viggo de Sarria en we kijken elkaar verbaasd aan, we zijn dus gewoon al bijna 32 kilometer onderweg!😱😱 Onderweg kletsend over alle en soms bijzondere ontmoetingen benoem ik Pia uit Helsinki. Ik weet dat ik haar niet meer zal zien, ze ging 25 per dag nog voor mijn extra rustdag dus dat zou ik nooit meer halen. Ook Evonne had ik al meer dan een week niet gezien. Grizzly had ook zo zijn mensen met een bijzondere betekenis. We zijn het erover eens dat deze ervaring gewoonweg en überhaupt bijzonder is en dat dit gevoel aan mensen die niet de hele weg in 1 keer lopen niet echt uit te leggen is. De Camino in meerdere keren lopen brengt je nooit tot je uitersten. Al “filosoferend” lopen we het centrum van Sarria in.....iemand roept heel luid mijn naam meerdere malen......het is Pia hangend uit een raam van een Albergue alsof ze daar al dagen op me zit te wachten!!!!! Want laten we eerlijk zijn hoe groot is het toeval dat ik èn door Sarria heen loop, èn haar Albergue aan de Camino ligt in deze grote stad, èn ze net uit haar raam kijkt als ik net aan kom lopen??????

Ze komt naar beneden en een warme omhelzing volgt, blijkbaar hadden we dus beide datzelfde onbestemde gevoel van verbondenheid...bijzonder. Ze haalt haar schoenen en gaat gezellig mee wat drinken samen met Grizzly, aangekomen bij een cafeetje hoor ik weer mijn naam. Haha dit kan geen toeval zijn, Evonne komt op me afgelopen en zijn beide helemaal blij! Ze zegt dat ze al dagen iets voor me heeft maar bang was dat ze me niet meer ging zien. Ze loopt naar haar tafel en overhandigd me een gedicht wat refereert naar de gesprekken die we hebben gehad en wat nu echt belangrijk is in het leven. De tranen rollen over mijn wangen bij het lezen (“uiteraard huilebalk die ik ben”) en al gauw hebben we er allemaal last van. Een bijzonder moment met mijn “medeponcho’s”. 😂🤣😍

Voor de mensen die geen Engels kunnen heb ik het zo goed als mogelijk vertaald, maar in het Engels blijft hij mooier! Zie foto’s. 

~•~•~•~•~•~•~•~•

Het interesseert me niet wat je doet voor werk. Ik wil weten waar jij naar verlangt en of je durft te dromen over datgene te doen waarnaar je hart verlangt.

Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het risico wilt nemen om voor gek te staan, voor de liefde, voor je droom, voor het avontuur wat leven heet.

Het interesseert me niet welke planeten jouw maan doorkruisen. Ik wil weten of je het centrum van je eigen leed hebt geraakt, ben je geopend door het verraad van het leven of ben je verschrompeld en gesloten door angst voor nog meer pijn.

Ik wil weten of je kan zitten met de pijn, die van mij of die van jou zonder te bewegen om het te verbergen of te verdoezelen.

Ik wil weten of je vreugde voelt, die van mij of van jouwzelf, of je in het wildeweg kunt dansen en de extase daarvan kunt voelen tot in de toppen van je vingers en je tenen zonder dat je ons zegt voorzichtig te zijn. Wees realistisch en denk aan de beperkingen van het mens zijn.

Het interesseert me niet of wat je me verteld waar is. Ik wil weten of je een ander teleur kunt stellen en daardoor eerlijk naar jezelf bent. Of je de beschuldiging van verraad aankunt en niet je eigen ziel verraad. Of je ongelovig kunt zijn en daardoor betrouwbaar.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien zelfs als dat er niet is iedere dag. En dat je uit je eigen bestaande leven kunt putten.

Ik wil weten of je kunt leven met falen, het jouwe en het mijne en dan toch nog steeds bij het meer “JA” kunt schreeuwen naar het zilver van de volle maan.

Het interesseert me niet waar je woont of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je op kunt staan na een nacht vol verdriet en wanhoop, vermoeid en tot op het bot gekwetst en nog steeds doet wat nodig is om de kinderen te eten te geven.

Het interesseert me niet wie jij kent of hoe je hier bent gekomen. Ik wil weten of je nog steeds met mij in het centrum van het vuur kunt staan zonder terug te deinzen.

Het interesseert me niet wat of met wie je hebt gestudeerd.  Ik wil weten wat jou van binnenuit vormt als al het andere wegvalt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je oprecht van het gezelschap houd dat je hebt op de lege momenten.

~•~•~•~•~•~•~•~•

Gratis lesje filosofie 😉😉

Ik neem afscheid van allen en we hopen samen in Santiago aan te komen om dat moment samen te kunnen delen.

Nog 5 kilometer en dan ben ik er! (Dacht ik) het is nog een redelijke klim na Sarria en het zijn altijd de laatste kilometertjes die het doen. In Barbadelo kan ik nergens mijn “Casa rural” vinden. Het blijkt nog twee kilometer verderop te zijn. Lange kilometers als je het mij vraagt. Uiteindelijk kom ik bij een erg oud huis aan. Een Spaanse oude vrouw laat me binnen en wijst me naar mijn kamer. Het normale riedeltje...wasje, douchen, even uitrusten en blogje schrijven dat is overdag niet echt gelukt. Om 19 uur gezellig pelgrimseten.....helaas ben ik de enige 😥 nou mijn medeponcho’s hebben geluk want het eten is hier vanavond niet oké en ik ga dan ook erg beroerd slapen!

Hier overigens wederom slecht internet en bijna geen bereik met de telefoon dus geen zorgen als ik later ben als normaal met uploaden van mijn verslagje en foto’s. Maar bedankt voor jullie lieve zorgen!!!

Slaap lekker!😘😘