Reis en aankomst in Roncesvalles

Vanochtend vroeg de wekker, eindelijk is het dan zo ver! De rugzak nog een keer leeggegooid omdat hij echt te zwaar was om toch weer  tot de conclusie te komen dat er niet veel aan te doen was. Hop alles er weer in, zonde van de moeite. Afscheid van mijn lieve kindjes valt me zwaar. Maar wel verwacht uiteraard. Is ook best lang  zes weken.

Vliegtuig van Düsseldorf naar Madrid en daarna naar Pamplona. Aangekomen in Pamplona waar we toch hadden verwacht een rij taxi’s te zien staan op het vliegveld was niets minder waar.....alles leeg....geen mensen te bekennen. Ergens op een bord een telefoonnummer kunnen vinden van een taxibedrijf. Hello, can you speak english? No.....stilte, nou dat schiet lekker op. In mijn beste Spaans: aeroporto  to roncesvalles (erg Spaans dus) leek ze me toch te begrijpen dacht ik en ze verbrak spontaan de verbinding....handig. Geen adios, dat had ik ook nog wel kunnen verstaan. Fijn aan medepellegrino’s is dat je ze er zo uitpikt met hun volgeladen rugtas! Dussss een Duitse vriend gemaakt die ook niet wist hoe we er gingen komen, maar plots kwam daar toch een taxi aan??? Had ze me nu toch begrepen? 🤣😂

Onze nieuwe Duitse vriend zag het wel zitten om de taxi te delen, dus op weg naar Roncesvalles! Onderweg wordt het landschap steeds witter, oei daar hadden we dan niet op gerekend. Sneeuw op de grond op de bergen en vallend uit de lucht. Dat belooft een koude start. Overal zien we regenbogen, in de sneeuw, in de lucht, zelfs in het opspattende water van de auto voor ons. Jacob is er dus ook voor ons? 😉Aangekomen in ons pelgrimshostel worden we begroet door een vriendelijke hospitalero, jawel een Nederlander die zelf ook de camino heeft gelopen en nu anderen op weg helpt. We krijgen bed 109 en 110 dat klinkt interessant. Een stapelbed dus, naast heeeeeeeel veel andere stapelbedden. We installeren onze slaapattributen zodat we straks niemand hoeven te storen bij thuiskomst. 

Nu op weg naar onze pelgrimsmis! We dachten hem niet te halen, maar gelukkig vandaag net voor Pasen is er toch een inzegening voor de nieuwe pelgrims. We zijn zelfs te vroeg en aanschouwen onze kerkhulp al druk bezig met spelletjes op zijn telefoon, erg humoristisch om te zien. Dat verwacht je dan weer niet in een “kloosterkerk”. De pastoor verteld ons warm en hartelijk dat we gezegend worden en een goede camino tegemoet gaan waarin we onszelf beter zullen leren kennen en dichter bij God zullen komen. (Denk ik want hij sprak alleen spaans😆😁). Hierna gaan we met alle medepelgrims aan tafel om lekker te eten. Aan onze tafel zit een vriendelijk Belgisch Franssprekend echtpaar. Twee van hun vier zonen hebben de camino reeds gelopen en zijzelf gaan hem nu lopen tot Burgos. Ook zij hebben de eerste etappe over moeten slaan door het slechte weer en de gevaarlijke stukken door de sneeuw en de hoge pyreneëen. Met een volle buik lopen we voldaan terug naar het klooster. Lekker slapen??? Als je daarmee bedoeld dat iedereen lekker lawaai maakt en echt net als je in slaap dreigt te vallen valt je bovenbuurvrouw naar beneden. Naast alle snurkende medemensen was dit dan het einde van mijn slaap. Fijn want nu ben ik dan toch al aan het schrijven. Aldus....tot morgen!