Rabanal del Camino naar Molinaseca

Woensdag 25 april, vandaag bijna 25 km lopen met eerst de klim naar het kruis na het dorpje Foncebadon. Daar kun je een steen achterlaten die je de hele weg mee hebt gedragen als teken van je zorgen en/of je zondes die je daar achterlaat. Ik heb er ook een voor jullie meegenomen. Je kunt pelgrims namelijk betalen om je van al je zondes te ontdoen 🤣😂🤣😂🤣! Mijn bankrekeningnummer krijgen jullie later! 😂🤣😂 Zo ging dat vroeger in de middeleeuwen althans. De rijke mensen betaalden pelgrims om de route te lopen voor hun om zo van hun zondes af te komen. Belachelijk toch?

De eerste kilometers beginnen meteen zwaar met klimmen en keien op de weg. Je moet goed opletten waar je loopt, voordat je het weet lig je op je snufferd. De uitzichten zijn weer prachtig en je ziet hier de dorpjes veranderen in pittoreske plaatjes van huizen gebouwd van alleen maar natuursteen. Onderweg kan ik volop prachtige foto’s maken. Aangekomen in Foncebadon wat bestaat uit een paar stenen huizen en ruïnes van huizen stop ik even voor een jus en een cakeje als ontbijt. Als ik weer vertrek zijn Jan en To ook weer van de partij, dappere mensen hoor! 

De klim naar het kruis is appeltje eitje, spiertjes zijn al wat gewend. Daar leg ik mijn stenen, één voor ons allemaal en één speciaal voor Teun, waar ik uiteindelijk deze camino ook voor loop mocht Jacob er echt voor hem zijn. In de hoop dat zijn rugzakje verlicht zal worden in hoeverre dat dat mogelijk is. 

——————————————————-

Deze is voor jou Teun:

Mama vind jou lief, mijn lieve kleine wonder.

Ieder van mijn kinderen vind ik uiteraard bijzonder.

Maar jij hebt in je korte leventje al zo moeten vechten om te mogen groeien. 

Je hebt je al zo vaak heel slecht gevoeld en niet echt kunnen bloeien.

Mama heeft jouw steentje gelegd in de hoop dat je snel van je rugzakje af zult komen.

Groei mijn kleine lieve vent...

Dat je heel groot en sterk mag worden.....ontelbaar veel kusjes....van mama 😘

——————————————————-

Een man uit New York waarvan ik zijn naam even niet meer weet (zoveel namen de laatste tijd😩🤣) vraagt of ik een foto van hem wil nemen. Ik was hem vandaag al vaker tegengekomen. Hij is duidelijk erg geëmotioneerd zoals meerdere mensen hier. Dit is toch wel één van de hoogtepunten van de camino, niet in spektakel maar vooral in betekenis voor de mensen zelf. Ieder heeft toch uiteindelijk zijn verhaal en zijn zorgen. 

Als ik verder loop kom ik tussen twee stroken bos met rode palen. Van links komen er plots twee kleine reeën aangerend en steken de weg over....één blijft staan en kijkt me aan om vervolgens vliegensvlug weer in het bos te verdwijnen. Dat was bijzonder....helaas voor jullie geen foto daar ging het te snel voor! 

Vandaag is de daling toch wel erg spectaculair en voor de minder goed ter been zijnde mensen erg zwaar. De vele stenen en de steile dalingen lijken niet te eindigen 1082 meter dalen en 525 omhoog was het vandaag. Dat is best pittig, maar ik doe het rustig aan. Geen zin om te struikelen door haastig te zijn. De Koreanen winnen het toch wel vandaag hoor, zij gaan huppelend naar beneden 😂🤣😂🤣🤣 Allemaal erg slank dus misschien is dat de reden...

In een dorpje voor de eindbestemming eet ik met Joey en Noreen uit Canada een heerlijke salade. Het eten lijkt hier in dit gedeelte van Spanje wat beter te worden. We moeten erg lachen om onze toch nogal chagrijnige serveerster die duidelijk haar dag niet had en het toch echt nodig vond om Doreen een uitbrander te geven omdat ze haar koffie bij de verkeerde bar had besteld. En bij die verkeerde bar mocht Doreen dan weer niet gaan plassen van de eigenaar daar, omdat we op het verkeerde terras zaten. 😱 Erg verwarrend aangezien we bij hem weer de koffie hadden besteld. Maar goed onze serveerster was duidelijk niet in haar hum vandaag. Het arme mens had het waarschijnlijk veel te druk. Haar collega komt de tafel afruimen en is juist opvallend vriendelijk, ik noem ze yin en yang en we moeten er smakelijk om lachen. Elkaars tegenpolen dus. 

Daarna zetten we de daling er weer verder in, het wordt steeds drukker op de Camino, vandaag heb ik een volle bus Zwitsers voor en achter me lopen. Ze maken veel herrie en stoppen elke 15 minuten zodat ik ze iedere keer weer moet passeren terwijl ze midden op de weg blijven staan. Dit gaat de komende 200 kilometer nog veel erger worden. Veel mensen lopen alleen de laatste kilometers.

Het is bijna 17 uur als ik in het dorp arriveer. Ben toch om 8.00 uur vertrokken en heb niet lang gezeten. Het adres van de albergue waar ik slaap klopt niet op internet waardoor ik serieus nog 3 kilometer extra heb gelopen. Ik ben doodop, de hospitalera is allerminst vriendelijk en wijst me naar mijn kamer. Vijf trappen omhoog 😫 ze zucht en zucht..... Wasje doen, even douchen maar er komt alleen erg heet water. Ik kleed me terug aan en loop de vijf trappen weer naar beneden. De vrouw zucht en zucht en zegt in het Spaans dat ze me niet begrijpt en het druk heeft. Ze voelt aan haar kraan en zegt me dat het water wel warm wordt. Ja muts ik zei ook dat hij niet koud wordt!!!! Ik vraag haar mee te komen en ze zucht en zucht en zucht, boven aangekomen vind ze dat ik prima onder een te hete douche kan. Na bijna 30 kilometer vandaag in de zon geef ik het op. Ze gaat weg met de verwachting dat ik wel bestand ben tegen brandwondjes. 🤪 Door mijn boosheid ruk ik de kraan er bijna af en ja hoor! Koud water!!!! Ik moet een beetje lachen om mezelf uiteraard, maar weet je.....de douche was erg verfrissend 😆😁😆

Als ik later bij een restaurant op het terras zit duurt het erg lang voor de ober komt, hij verontschuldigt zich en brengt me een glas witte wijn met de menukaart. Daar was ik aan toe. Echter zie ik de ober daarna helemaal niet meer, ik leg 3 euro weg en geef het op. Dan maar even geen eten vandaag en ik kruip lekker vroeg mijn bedje in!!!

In de hoop dat jullie zorgen en zondes verlicht voelen nu verblijf ik....

Slaap lekker!😘