Villalcázar de Sirga naar Terradillos de los Templarios

17 april 2018 - Terradillos De Los Templarios, Spanje

Dinsdag 17 april, niet zoveel geslapen. De buurman snurkte door de muur heen. Het belooft vandaag een mooie en redelijk warme dag te worden. Vandaag staat mij het “saaiste” stukje van de Meseta te wachten 😁 ik heb er zin in! De Eerste 7 km gelopen naar het eerste dorpje. Eerst even het kerkje bezocht en weer een kaarsje voor jullie aangestoken, uiteraard lopen jullie om beurten ook met mij mee. Soms in gedachten, soms aan de telefoon. Dus ook voor jullie kaarsjes! 

In het dorpje hebben ik en mijn zusje samen ontbeten, koffie met verse jus en uiteraard het inmiddels bekende stokbroodje ei! Yammie! Hierna nemen we afscheid van elkaar, hier scheiden onze wegen namelijk. Uiteraard een traantje weggepinkt, maar dat hoort er nu eenmaal bij! 

Al snel gaat het landschap over in “niets” zoals jullie op de foto’s kunnen zien!😄😁 Dot is dus (denk ik) het hoogtepunt van de Meseta, voor de meeste mensen schijnbaar het meest “gevreesde stuk” wat velen met de bus doen. Maar voor mij heerlijk want er is “niets” en dat is voor mij juist erg rustgevend, want er is dus ook niet veel te zien. Geen afleiding, alleen denken en lopen. Vandaag laat ik mijn medeponcho’s even niet dichtbij....even niet.

Lopen is voor mij inmiddels een soort mantra geworden, het laat mijn gedachten vraagstukken oplossen en inzicht geven. Waar anderen vooral bezig zijn met andere dingen of hun omgeving vind ik het fijn om met mijn “gedachten” lekker door te lopen. Dit stuk Meseta is 17 kilometer onafgebroken “niets” dat kun je je bijna niet voorstellen hè? Het is bijzonder...........lang 🤣😂🤣

En ineens is daar een dorpje, zomaar weer uit het niets. Een groot terras rijst, maar het dorpje is wederom een spookdorp met geen mensen en geen beweging. Alleen de medeponcho’s die op een groot terras even bij zitten te komen van de onafgebroken wandeling. Ik besluit niet te stoppen en neem lopend een ijsje om even af te koelen, het is vandaag lekker zonnig en door het lopen voelt de koude lucht toch warm. Vandaag blijk ik een foutje in mijn berekening van afstand te hebben gemaakt waardoor ik 32 kilometer moet. Dat is net iets te ver, 25 is fijn en ik vind 30 eigenlijk wel de max. 

Na het strakke eind van 17 kilometer wordt het landschap weer wat genuanceerder, het lijkt hier wel nog warmer! Het volgende dorp vind ik erg lang duren, ik ben moe en mijn voet doet erg pijn. Vandaag zijn er meerdere die een langere afstand afleggen en het door de warmte zwaar vinden. Maar dit laatste stuk loop ik vooral alleen, hier en daar een Spanjaard die wat roept. Ik loop langs een autoweg.....zonder ook maar ergens een auto te horen of te zien. Bijzonder. Bij een bruggetje besluit ik toch even de schoenen uit te doen en te rusten. Het liefst zou ik hier overnachten, maar mijn hoofd zegt “nee hop even doorlopen”! Ik wordt achtervolgd door (blijkt later) een Duitse meneer. Aangekomen bij het volgende dorp bestel ik bij een klein Spaans barretje in het wederom weer verloren dorpje drinken en ga weer even zitten. Zie echt op tegen die laatste 4 kilometer die ik teveel vind ;-) domme ik! De meneer die achter mij liep gaat naast me zitten met een heeeeeeeele diepe zucht, ik denk meteen......die voelt zich net als ik. Ik vraag hem of hij ook nog naar het volgende dorp moet 4.3 kilometer verderop. Ja zegt hij, en zucht er nog een keer dieper achteraan. Ik weet het zeker, hij voelt zich echt net als ik en al glimlachend begrijpen we elkaar. Hij is niet erg spraakzaam, maar op één of andere manier weet ik dat hij blij is met mijn gezelschap. Iets later blijkt dat hij enorm stottert en het gesprek niet aan durfde te gaan denk ik. Moet ook zeggen dat hij echt heeeeel erg stottert, het duurt ongeveer een minuut voordat hij het woord waar hij blijft haperen eruit krijgt, ik maak er een grapje over en hij schiet in de lach. Ik vulde zijn zin namelijk verder in en zei dat ik anders nooit in het volgende dorp aan zou komen vandaag. Hij zegt dat niemand dat ooit durft (duurde wel even voordat hij dat ook weer had uitgelegd) en eerlijk gezegd moet ik een beetje lachen om mijn eigen “flapuit” maar ik voelde dat het kon. Hij besteld een broodje en ik trek mijn schoenen weer aan om de laatste kilometers af te leggen. Ze zijn zwaar....

Eindelijk zie ik de herberg in de verte en voel een opluchting en een yessssssss moment! Heb het weer gehaald vandaag!

De vrouw in de herberg is erg vriendelijk en helpt me snel naar een bed. Ik heb berenhonger en na de douche ga ik meteen aan tafel. Nita is er ook en vraagt of ze bij me kan zitten. We eten en drinken samen wijn, dat zorgt voor een erg diepgaand gesprek. Bijzonder dat mensen op een fijne manier “delen”. Al met al weer een geslaagde dag....morgen wel iets minder kilometertjes.😉😆😁

Wens jullie een goede nachtrust en veel liefs!!!!! 😘😘

Foto’s