Estella naar Los Arcos

Donderdag 5 april om 6.30 gaat de wekker, om 8 uur sluit de albergue. Ondanks kloppende tenen redelijk goed geslapen! Het bezoek aan de blarendokter heeft alleen kwaad gedaan. De betadine waar ik waarschijnlijk allergisch voor ben en de onhygiënische handeling hebben een ontsteking veroorzaakt. Weet niet goed wat te doen, wat antibioticazalf en een siliconenworstje er omheen, diclofenac.

Maar goed al met al valt het reuze mee als we eenmaal zijn ingelopen! Vandaag is het heel goed te doen en heerlijk weer! Na het drinken van een koffie en broodje (wat erg welkom was aangezien ik de lunch gisteren had overgeslagen EN we konden geen avondeten meer krijgen) bij een benzinepomp net buiten Estella wordt mijn zusje aangesproken door een man, hij vraagt haar of we zijn rugtas willen dragen, hahaha mij mooi niet gezien en ik loop snel door!!😱 Gelukkig schudt mijn zus hem ook van zich af. Voor ons geen zware rugtas meer, dagrugtasje is heerlijk!!!!Vandaag halen we zelfs iedereen in. 

Als eerste komen we een soort van hoefsmid tegen die geen hoeven maakt maar kruisjes en poppetjes, weet dus niet hoe je zo iemand noemt. Kruisjesmaker??? Leuk om te zien, daarna op naar de wijnfontein! Daar aangekomen kom ik Remco weer tegen de eerste Nederlander die ik gisteren had ontmoet. Hij bied ons zijn beker aan om uit de fontein te “lurken” en hij smaakt heerlijk! (En gratis😆😁) nu met een slokkie op weer op pad. De pas zit er weer goed in en we lopen in een redelijk tempo wat kilometertjes over de lichte heuvels. In het laatste dorpje wat we tegenkomen voor de 14 kilometer met “niets” gaan we lekker even zitten en eten wat stokbrood met smeerkaas. Verder niets te krijgen daar, het contact tussen de caminovrienden wordt steeds vrijer. Er wordt gelachen en gegroet, zelfs mijn zussie laat het over zich heen komen. Gary uit Australië (welke vroeg of wij zijn rugtas wilde dragen😉) heeft een Nederlandse vrouw en vraagt aan mijn zus of ze Nederlandse is. Ze bevestigt en hij vraagt of ze haar handen even op wil steken en begint spontaan met accent “klap eens in je handjes” te zingen (zie de video!). Iedereen lacht. Gary is erg grappig!! Op naar de volgende kilometers waar naar zeggen niets meer te krijgen is. We lopen weer lekker beetje omhoog beetje omlaag allemaal goed te doen tot daar in de middle of No where toch een mobiel drinktentje staat, het lijkt een oase in deze omgeving. Onderweg hebben we Andrew ontmoet uit Canada, hij drinkt gezellig een koud biertje mee. Bij het bestellen van onze verse jus zie ik dat ze zelfs in dit drink/eetmobiel blarenpleisters verkopen. Grappig om te zien (goed kijken op de foto😉).

Een stuk verder terug hadden we mensen gezien waarover ik twijfelde of het geen Nederlanders waren. Ze groetten ons met een vriendelijk “ola”. Nadien als we verder lopen en we halen ze in vraag ik ze of ze Nederlands zijn en er wordt hartelijk ja geantwoord. Het zijn Jan en To uit Hilversum, To haar rugzak hangt echt helemaal scheef op haar rug, ze heeft het erg zwaar. We proberen haar te helpen, maar Jan wil daar niets van weten. Een eindje verderop als wij even aan de kant zijn gaan zitten komen Jan en To er weer aan, nu wil To toch wel heel graag dat we haar even helpen met rugtas. Arme vrouwtje loopt helemaal gebukt onder de rugtas. We proberen hem wat rechter te krijgen en links en rechts wat aan te snoeren. Jan kijkt met lede ogen toe want volgens mij vind hij dat hij het veel beter kan (🤣😂🤣) en waarschijnlijk heeft hij gelijk 😉. Ze blijven gezellig even bij ons zitten, Jan spreekt duidelijk alle talen van de wereld en heeft al heel wat reizen achter de rug. To vind het allemaal wel prima, we moeten erg lachen om de manier waarop ze met elkaar omgaan. Erg schattig!!! We vragen To of we haar rugzak mee moeten nemen zodat ze de rest zonder rugzak kan lopen, maar daar wil ze niets van weten. Ze hadden ons eerder al zien lopen en zeiden tegen elkaar “kijk dat zijn weer dagjestoeristen!”. Dat dragen van die zware rugzak is voor de meesten toch een “dingetje”. Nou mij niet meer gezien hoor! Haal liever Santiago zonder dan helemaal niet!!!!!!

We staan weer op om te gaan. Het zou nog 2 kilometer zijn, maar zoals gewoonlijk zijn het er weer 5! Poeh poeh!!!

We komen in een prachtig dorpje met een nog prachtigere (ietwat protserige??) kerk. Onze caminovrienden zitten al lekker op het terras en joelen ons toe. We eten wat en gaan nog even in de kerk kijken en onze stempel halen. Vandaag vertrekt Ivo (de cowboy) weer naar huis dus we nemen even afscheid, dat hoort er nu eenmaal ook bij. Wel grappig hoe sommige mensen gewoon bij de dag horen. Kimberley en Kresten nemen morgen de bus naar Logroño, zij hebben een rustdag nodig door wat ontstoken spiertjes en peesjes hier en daar. Toch een pittige beproeving dit! 

Op naar morgen.....brrrrrrrrrr eerste dag met 28 kilometer voor de boeg!!!

Slaap lekker allemaal en bedankt voor jullie lieve berichtjes, in gedachten lopen jullie vaak met me mee!😘